آلبوم عکس

هیچ وقت دوست نداشت آلبوم عکس ببینیم.انگار با هر عکسی هزارتا خاطره براش زنده میشد، هزارتا خاطره بد.اما من عاشق آلبوم عکس بودم، دوست داشتم ببینم مامان نوجوونیاش چه شکلی بود یا مادربزرگم جوونیاش یا ماها وقتی بچه بودیم و دور هم جمع میشدیم چه ریختی بود قیافه هامون...عروسی خاله هام چه طوری بود، دامادی دایی هام... 

من دوست داشتم لحظه هارو ببینم و هی بپرسم این کیه؟ اینجا کجاست؟

اما اون دوست نداشت...برای همین همه آلبوم عکس هارو توی کمد دکور دیواری اتاق پذیرایی چپونده بود ودرش و قفل کرده بود، کلیدش و هیچ کس نمیدونست کجا قایم میکنه.

یه بار رفته بودم اونجا و هیشکی خونه نبود.کل اتاق جلویی و گشتم.اتاق جلویی و کمد هاش جای خرت و پرتاش بود، چهار پایه آوردم و داخل تمام ظرفهایی رو که بالای کمد گذاشته بود گشتم، دونه به دونه، اما کلید نبود که نبود...

رفتم سراغ اشکاف لباس هاش، دست کردم لابه لای بقچه ها..نبود...کلید آب شده بود رفته بود زمین...

خیلی غصه خوردم، توی خیالم داشتم آلبوم هارو ورق میزدم و میرفتم به همه اون سالها، حتی سالهایی که من نبودم، همینش برام کلی لذت بخش بود، آلبوم های اونجا برام حکم مسافرت زمان  و داشت، اما کلید لعنتی پیدا نشد...

بعد فوت مامان بزرگ اون بد قلق تر شد.گفت کسی نیاد اینجا و من همیشه غصه آلبوم عکس هارو داشتم...فکرم همیشه توی اون کمد دکور دیوار بود.

سال بعدش که بابا بزرگ فوت کرد و معلوم شد که خونه رو با تمام وسائلش به نام خودش کرده انگار آب یخ ریختن رو سرم، توی برگه مالکیت نوشته شده بود خانه با تمام اثاثیه و لوازم به اسم نامبرده میباشد و هرگونه دخل و تصرف حکم قانونی دارد. این یعنی همه چیز... 

اون اجازه داد تا چهلم پدربزرگم به اون خونه رفت و آمد بشه و من هر بار که به اون خونه میرفتم همیشه چشم میدوختم به اون کمد و برای تمام روزهای قشنگی که شانس دیدنشون  برای همیشه از دستم رفته بود اشک میریختم...

امروز بعد گذشت ده سال از اون روز هنوز هم دلم میخواد برم اونجا، برم اون خونه، برم اتاق پذیرایی، برم کنار کمد دکور دیوار، دست بندازم به درش و ببینم قفل نیست...برخلاف همیشه قفل نیست و من غرق تماشای همه روزهایی بشم که نبودم...