یک روز بیمارستان دولتی.

ساعت 8:58 صبح:

برا 9 صبح بهم وقت داده بودن و تاکید کرده بودن دیر نکنی. 2 دقیقه مونده به 9 توی آسانسورم و دارم فکر میکنم چقدر سر وقت رسیدم.در آسانسور باز میشه و 20،15 نفر جلوی در مطب صف کشیدن.به همه شون گفتن 9 صبح اینجا باش و به همه شونم سپردن دیر نکن!

ساعت 9:30 صبح:

از لهجه خانوم مشخصه گیلکیه،داره با رسپشن بحث میکنه. میگه من از کرج کوبیدم اومدم به من وقت بده. دختر سعی داره بهش توضیح بده که اینجا همه چی با وقت قبلی انجام میشه. خانوم مجدد میگه من از کرج اومدم وقت بده و دختر مجددا میگه باید وقت میگرفتی.ده بیست باری این دیالوگ تکرار میشه و ولوم صداها هر بار 10 تا بالاتر میره، دختر زنگ میزنه به حراست و خانوم با نفرین دختر از جلوی باجه فاصله میگیره.

ساعت 10:20:

گوشه ای نشستم و دنبال دلیل تاکید بر راس ساعت 9 و دیر نکن ام.

ساعت 10:30:

آقا 5 اسفند ساعت 8 صبح اینجا باش.

خانوم مریض و بستری کردیم میخوایم عمل کنیم! 5 اسفند ؟؟

ساعت 11:00:

دنبال سرویس بهداشتی میگردم، دوتا در هست و روش نوشتن توالت. داخل در سمت راستی میشم.شیرای آب گرم روشویی و توالت از بیخ کنده شده. شیلنگ و گذاشتن رو شیر، آب شیلنگ قطع نمیشه و آب داره شر شر میریزه رو زمین و میپره آسمون.چنانچه بخوای بری برای قضای حاجت باید به چشم بگیری پاشیدن آب به کفش و شلوار و مانتو.

یادم میوفته اینجا یکی از مجهز ترین بیمارستان های دولتی کشوره. نگاهی به فضای چرک توالت میندازم و بدون هیچ رخدادی میام بیرون.

ساعت 11.30:

آقای محترم گفتم دکتر وقت نداره.اولین جای خالی برای 27 خرداد 97. میخوای بنویسم!

خانوم به ولله ما از کرمانشاه اومدیم برای معالجه.توروخدا یه نفر مارو امروز ببینه...

ساعت 12:15:

از میکروفون اسمم و صدا میزنن. نوبتم رسیده، 9 صبح اینجا باش.دیر نکن!

ساعت 12:40:

سوار آسانسور میشم.کارم تموم شد. با خودم فکر میکنم کجای کار میلنگه؟؟؟

و البته به این هم فکر میکنم که اصلا دوست نداشتم جای اون دختر پشت باجه نوبت دهی باشم...

آسانسور به طبقه همکف رسیده. به سمت خونه حرکت میکنم و بی صبرانه منتظرم روانه بشم سمت بالش و لحافم...